“Zes dagen!” riep ik uit!
“Ja, waarvan ook nog een gedeelte in de Herfstvakantie” antwoorde mijn man.
Was dit een paar jaar terug nog een reden om de hulptroepen in te vliegen, inmiddels zag ik er niet meer tegenop. Dat was al één ding gewonnen.
Alleen nu nog zien of ik inderdaad geen reden had er niet tegenop te zien dat mijn man zes dagen van huis zou zijn. Oftewel, dat ik de toko met drie schoolgaande kinderen helemaal in mijn eentje zou runnen.
En dan ook nog gedeeltelijk in de Herfstvakantie dus. Wat betekent dat de kinderen NIET naar school zijn, en ik dan DUS geen tijd heb om overdag mijn me-time te nemen. Om bij te tanken. Om de broodnodige ‘alleen’ tijd te hebben. Om te werken. Want de oudste gaat ook pas rond half 9 naar bed, en om dan nog even te schrijven, iets op de computer te verwerken of op te zoeken, da’s voor mij best laat. Ik stap meestal rond 10 uur al in mijn mandje, want ik heb mijn slaap wel nodig.
Maar ik zou wel zien *)
Knus!
En het was leuk!!
En fijn.
En gezellig.
En knus! Zo met ons viertjes zonder papa.
En daarmee heel helend! Die hulptroepen heb ik echt niet meer nodig!
Ja ik smokkelde af en toe door het avondeten heel simpel te houden en er wat extra rauwkost ‘tegenaan te gooien’. Maar we hebben samen allerlei leuke dingen gedaan. Uitstapjes gemaakt, spelletjes gespeelt, naar het water (waarbij uiteraard de voeten niet droog bleven in de laarzen…). En dan nog zelfs het avondeten verzorgen bij terugkomst.
Er was zelfs nog een soort van me-time. Waarin ik aangaf dat ik even op mijn kamer mijn ding ging doen, en de kinderen heel gezellig samen gingen spelen en slechts soms even iets kwamen vragen. Maar juist dan ook geen gedoe met elkaar hadden.
Heerlijk!
Nieuw verhaal
Ik mag dus allemaal oude overtuigingen en aannames aanpassen. En er een ‘nieuw verhaal’ voor in de plaats schrijven.
Bijvoorbeeld die van ‘dat ik zes dagen noooooit zou redden in mijn eentje’ (zoals nog maar een paar jaar terug toen ik fysiek echt heel zwak was door de laatste zwangerschap en de kinderen alle drie nog in de luier liepen).
Of ‘dat ik niet alleen maar de verzorger van de kinderen wil zijn, maar me vaak wel zo voel en dat niet prettig vind’. En dat ik ‘niet aan mezelf toe kom als de kinderen thuis zijn’. Want samen avontuurlijk nieuwe dingen ontdekken is ook helemaal me. En naast het ‘verzorgen’ was er ook me-time en de kinderen die zelf taken in het huishouden gingen doen. Deze nieuwe ervaringen, fijne ervaringen zorgen voor een nieuw verhaal!
Ontspanning
En waar ze ’s avonds nog wel eens konden roepen om ’t een of ’t ander, nu waren ze al vier avonden achter elkaar ALLEMAAL aan het slapen! Wat een ontspanning geeft dat! (Tip; ik heb een boek geschreven met tips en activiteiten die je kunt doen voor het slapengaan om je kind te helpen ontspannen en de dag verwerken. Ook iets voor jou?)
Daarnaast, hoe leuk mijn man ook is, ik vind het af en toe heerlijk als hij er een avondje niet is. Gewoon lekker mijn eigen ding doen of op tv kijken zonder rekening te hoeven houden met. Even helemaal in mijn eigen energie zitten.En dat kon nu zo maar een paar avonden achter elkaar!
Kortom
Ik zou zeggen “bedrijf van mijn man; wanneer staat er weer zo’n reis op stapel?” Kan ik wellicht weer een aantal helende ervaringen meemaken en mijn verhalen weer ten positieve wenden. (Kleine voetnoot in deze; 6 dagen hoeft dan ook weer niet.)
Alleen die flitsende beachfoto vanaf Mallorca om half 12 ’s ochtends nadat mijn man net in zee heeft gelegen als ontspanmoment tussen alle workshops en sessies, die hoeft even niet zeg maar. Helemaal niet als wij door het stralend schijnende zonnetje er in geluisd zijn de zomerjas aan te trekken en er op de fiets achter kwamen dat het eigenlijk maar 11 graden was…
(Extra: aandacht aan de voor mij maar tijdelijke collega- groep ouders, de ouders die heel vaak of continu ‘de toko’ in hun eentje moeten runnen. #respect!)
——
*) Deze keer besloot ik dat ik het over me heen zou laten komen. Ik had geen enkele verwachting, over wat we MOESTEN doen om deze dagen leuk te maken (en zelfs leuk is al een oordeel/verwachting). Over wat er gegeten MOEST worden. Over welke huishoudelijke taken er gedaan MOESTEN worden. Over hoe het zou kunnen gaan en hoeveel moeite mij dat wellicht zou kosten.
Maar ook geen angst of overtuig waarmee ik op voorhand in de situatie ging stappen. Ik had enkel de verwachting c.q. hoop dat het vast zou lukken allemaal.
Het toch proberen en er met een andere energie in gaan staan, kan nieuwe resultaten opleveren. Zodat je een ‘nieuw verhaal’ kunt gaan schrijven. Dit is één van de manieren die aan bod komt in de training ‘Schrijf een nieuw verhaal over jezelf’.
Daarnaast kun je door nu ANDERS TE KUNNEN KIJKEN, op een andere manier je ervaringen uit het verleden op een andere manier beschrijven. ‘De feiten zijn relikwieën in een verhaal dat je zelf vertelt’: met dezelfde feiten kun je achteraf een ander verhaal vertellen. Kun je bijvoorbeeld een onderdeel extra belichten of een situatie anders interpreteren. Dit kan heel helend werken. Hier gaat de volgende blog in deze serie over.
Daarnaast kun je op een derde manier een ander verhaal over jezelf gaan schrijven; je doet of voelt je nu meestal zus of zo. En door je bewust vanaf nu op een andere manier op te stellen, wat verder gaat dan mijn voorbeeld in deze blog ‘ik zie wel’, kun je andere ervaringen op doen. Of een andere uitkomst krijgen bij hetzelfde. En dat levert dan ook een nieuw verhaal op. Hierover gaat het derde blog in deze serie.
Ook toe aan een nieuw verhaal over jezelf te gaan creeeren? Kijk bij de training Schrijf een nieuw verhaal over jezelf!