Stel je eens voor dat je een lichtpunt bent.
Een strálend lichtpunt.
Dat je dus letterlijk licht aan het uitstralen bent!
Stel je eens voor dat je als een wandelende lichtbron van liefde aan het rondstappen bent op deze wereld.
Lukt het je dit voor te stellen? Hoe voelt dat dan?
De laatste tijd ben ik er steeds vaker bewust mee bezig dat ik dit wil zijn. Dat ik op die manier op aarde rond wil stappen.
En door hier vaker bewust mee bezig te zijn, merk ik dat het soms gewoon lukt!
Niet altijd, niet de hele dag. Maar nu wel eens, in plaats van tot voor kort nog nooit! En oefening baart kunst zeg maar.
Gedoe wordt getransformeerd
Al rondstappend als een wandelende lichtbron van liefde voel ik mij immens krachtig!
Ik ervaar zelfs dat het ‘uitstralende licht’ zo krachtig werkt dat alles wat ik aan gedoe tegenkom getransformeerd wordt.
Meer nog; dat het ‘gedoe’ zelfs brandstof lijkt voor dat uitstralende licht.
Kun je je dat voorstellen?
Dat ‘gedoe’ en ruis letterlijk omgezet kan worden in brandstof waarmee je nog krachtiger kan schijnen?
Doorbraak
Tot voor kort heb ik heel veel last gehad van dat het gedoe mij de baas was. De overvolle wasmanden. Het wensenlijstje van wat ik te doen had op een dag, maar er niet de energie voor blijken te hebben. En dat de opkomende frustratie hier allemaal over ook een terugkerend ‘gedoe’ was wat ik tegenkwam.
En ik kon er met mijn gedachte niet bij. Stelde me telkens de vraag waarom lukt het die ander wel? Wat maakt dat ik het niet kan? Wat moet ik anders doen?
Maar nu pas merk ik dat dat niet de juiste vragen waren.
Dat het namelijk nodig is van een ander punt te vertrekken om dingen te bezien!
Dit te realiseren voelde als een doorbraak. Eindelijk snap ik dat het anders werkt.
En het snappen en kunnen toepassen is nog niet het zelfde. Maar zoals aangegeven; oefening baart kunst.
Soms
Soms lukt het me me als die wandelende lichtbron van liefde te voelen. Ik denk hier dan aan en voel de rust over me heen komen. De weerstand valt weg. En ik ben helemaal in het hier en nu. Kan me ‘voegen’ aan wat er nodig is.
Als ik me dit alleen al voorstel dan voel ik me oneindig.
Krachtig, rustig, zelfs een soort van vloeibaar met het geheel.
En als ik me zo op die manier een wandelende lichtbron van liefde voel, dan merk ik dat het ook werkelijk anders werkt.
Dat alles anders gaat.
Ik voel me liefdevoller, ik voel geen weerstand, ik kan me makkelijk overgeven aan wat gevraagd wordt.
En ik merk ook andere reacties van mijn omgeving dan eerst.
Door het wegvallen van mijn weerstand, hoeft die ander ook minder ‘te vechten’.
Oneindigheid
Als je alles kunt bekijken en beleven vanuit zo’n soort krachtige liefdevolle lichtbron, en als je hieraan toevoegt dat ‘gedoe’ zelfs als brandstof kan fungeren; besef je dan wat een oneindigheid dat is?
Als jij als een lichtgevende liefdevol lichtpunt op aarde kunt zijn, in je gezin kunt zijn, hoe zou dat zijn?
Hoe zou dat voelen?
Hoe zou het zijn, als het op deze manier vóór jou zou werken?
En jij?
Ik ben benieuwd als je dit leest hoe het op je overkomt. Zou je dit ook willen (bereiken)? Of denk je dat het een onmogelijk iets is voor jou?
Boek een Doorbraaksessie om helderheid te krijgen in wat jou nog tegenhoud om je ook heerlijk licht te voelen!