Ik voel mij zelf een heerlijke bron van licht. Het lijkt alsof ik transparant, compleet helder ben.
Omdat ik transparant ben en het licht zonder belemmeringen door mij heen kan stralen, wordt het om mij heen ook helderder. Ik voel dat ik straal!
Daar waar ik iets tegenkom, wat ik een belemmering noem, daar kan het licht dus minder doorheen stralen.
Als ik een onbelemmerd kanaal vorm, dan ben ik in staat om een optimale hoeveelheid licht door mij heen te laten stromen.
Soms merk ik een samengebalde zware energie in mij op. Dan weet ik dat er werk aan de winkel is.
Wantrouwen
Ik merk zelfs tijdens dat ik dit schrijf bijvoorbeeld een stukje wantrouwen. Ik heb zo lang verlangt naar dat ik me zou voelen stralen, zonder dat ik ook maar zelfs precies wist wat het inhield overigens.
En nu ik me zo voel, hoe lang blijft het dan zo?
Oud pijn komt boven van ‘dat zal vast binnenkort wel weer anders zijn. En dat wil ik niet. Ik wil vasthouden aan dit fijne.’
Juist dit alleen al te denken, maakt dat die donkergrijze vlek, die ik wantrouwen noemen, zwaarder wordt.
Meer energie krijgt door mijn angst, mij wil vasthouden.
Ik besef me dat dit dus juist niet helpt.
Nieuwe aanpak
Nu weet ik hoe ik dat anders kan doen.
Hoe ik het juist lichter kan maken.
Ik breng er juist al mijn aandacht, liefde en licht naar toe.
Zodat ik het donkere verlicht. Letterlijk en figuurlijk.
Ik omarm het deel wat zwaar voelt.
Daarmee gebeuren er tegelijkertijd en opeenvolgend een aantal zaken.
Ik erken dat er iets is wat ik niet prettig vind.
Ik richt er juist al mijn aandacht op, zodat het de aandacht krijgt die het verdient.
Die het vraagt.
Die het nodig heeft.
Onbevooroordeeld, zonder angst kijk ik het aan.
Mag het er helemaal zijn.
Als een kind dat gevallen is en op dat moment de hele wereld alleen nog maar bestaat uit die zere knie en de liefdevolle warme armen die je net zo lang troost als je nodig hebt.
Dat je als ouder op dat moment weet, draai het gas onder de aardappelen maar even zachter, hier is even alle aandacht inclusief dat kusje op de knie nodig.
Want als je dat niet doet snikt je kind na de maaltijd nog, omdat het zich niet gezien voelt.
En juist he, en juist als mama er helemaal voor ‘kind met zere knie’ is, het snikken het hardst.
Omdat het kan.
Omdat mama niets anders te doen heeft, dan er helemaal even voor jou zijn.
En zo gaat het ook met jouw zware stukken; als je ze aandacht geeft, lijkt het alsof ze nog zwaarder worden.
Dik en stroperig kleeft het aan je.
Je lijkt er niet doorheen te komen.
Helderheid
Dit is precies het moment waarop het gewacht heeft!
Pas nu heeft het AL jouw aandacht.
Als je dat combineert met oordeel loos kunnen aanschouwen wat zich wil laten zien, DAN is er plaats voor helderheid.
Helderheid in de zin dat je snapt waar dit zware vandaan komt. Waar het eigenlijk om gaat.
Helderheid in dat het zware donkergrijze als het ware lichter van kleur wordt.
Misschien zelfs helemaal oplost.
Helaas is het zo dat we niet geprogrammeerd zijn om zomaar oordeel loos te kijken naar wat zich wil laten zien.
Die donkere stukken.
Waar geen licht kan komen, wat geen licht kan ontvangen.
Laat staan dat er licht doorheen kan stromen in dat deel in je lijf.
Het vraagt iets van je dat je waarschijnlijk tot nu toe niet in staat bent om te doen.
Angst
Vaak gaat dit ook gepaard met angst.
Angst omdat je niet weet wat je met dat zware stuk moet.
Angst dat als je het gaat aankijken, dat het meer energie krijgt en wat je energie geeft groeit; je bent bang dat het donkergrijze dan helemaal zwart gaat worden.
Maar ik vraag je; klopt dat?
Als jij je donkere stuk wilt belichten; er licht naar toe brengen, in de vorm van liefde, aandacht, klopt het dan dat het alleen maar donkerder kan worden?
Het is een angst, een pijn die je voorhoudt dat je niet door je donkere stuk heen komt.
Het is de kracht en de macht van het donkergrijze.
Als je juist dat stuk een andere ‘status’ kunt geven, dan verschuift het als machthebber naar ‘och arm kind. Kom maar hier. Het is hier veilig. Ik heb kusjes en Buurman & Buurman pleisters 
en alle tijd en liefdevolle aandacht.’
Met die instelling kan het donkergrijze stuk zich in alle hevigheid aan je laten zien.
Omdat jij die vertrouwde bedding legt.
En dan, DAN kan er licht naar toe gebracht worden.
Kan er helderheid ontstaan.
Hulp
Dit is voor velen nieuw. Spannend.
En ja, je moet het zelf doen. Maar: je hoeft het niet alleen te doen!
Als jij voelt dat je donkergrijze stukken lichter wilt maken, ik ben er voor je om je hierbij te staan.
Op maandag 12 februari organiseer ik hiervoor de workshop Schrijf een nieuw verhaal over jezelf.
Ik ben in staat ontzettend goede, rake vragen te stellen.
Dit helpt om helderheid te krijgen over waar het eigenlijk om gaat, waar je voor je gevoel op vast zit. Je donkergrijze stuk.
Het kan echt anders. Lees van anderen die je voorgingen bij deze workshop.
O en mijn grijze stuk, althans dit grijze stuk waar ik het hierboven over had? Heeft te maken met de Calvinistische gedachtengoed; doe maar gewoon, je hoofd niet boven het maaiveld uitsteken. We moeten lijden. Het lijden dragen. En ik voelde me onprettig toen ik zoveel donkergrijze stukken voelde, daar wil ik niet naar terug. Ik ben bang dat ik daar weer in glijd. Mag het fijne wel naar mij toe? Ben ik het waard? En daar issie!
Ja, ik ben het waard om me fijn te voelen.
En het stuk ‘hoe durf je te beweren dat je je helder voelt’: ik weet; als ik mij durf uit te spreken, geeft dat zo veel waarde aan anderen. Het kan zelfs helend zijn.
Als ik laat zien dat het veilig is, het ‘goede voorbeeld leef’ door te laten zien dat het zo kan, dat kan zo veel bieden aan mijn lezers en klanten.
Ik kies bewust voor een nieuw verhaal.
En jij?