Ik zat ergens mee.
Vond het vervelend.
Vond dat het hoorde te gebeuren.
Maar het gebeurde niet.
Daar schaamde ik me eigenlijk voor.
Vond dat ik het niet kon benoemen.
Maar het zou toch wel zichtbaar worden.
En dan zouden we het er over moeten hebben.
En als we het er over zouden hebben dan zou ik niet weten wat ik moest zeggen.
Want ik schaamde me er voor.
Maar had ook geen oplossing hoe het wel uitgevoerd zou kunnen worden.
In mijn hoofd zat het verhaal van ‘veel mensen hebben niet eens deze mogelijkheid en wij hebben die luxe en maken er niet eens gebruik van’.
Dat is toch zonde! Dat het onbenut is, terwijl je er wel voor betaald.
Dat is toch not-done, iemand heeft er voor gewerkt om het geld te verdienen en dan maak je er geen gebruik van.
Ben ik dan geen goede moeder dat ik er niet meer achteraan zit dat het gebeurt.
Allemaal verhalen in mijn hoofd.
Ik besloot het feit op tafel te leggen.
En dan zonder al mijn verhalen in mijn hoofd.
Zonder al mijn oordelen.
Zonder al mijn angsten.
En ook zonder een bepaald resultaat te verwachten.
Daarmee ontstond ruimte.
Een reactie die ik niet had kunnen verzinnen.
Een logica die ik niet kon inzien omdat ik de ervaring op dat gebied niet had.
Ik ga meer dingen benoemen.
Verhaalloos, oordeelloos en verwachtingsloos.