Hoe verwonderlijk is het, dat op het moment van je diepste dal, als je het zelf niet meer weet, je overgeeft aan het niet meer weten.
Dat dan pas ruimte ontstaat voor de verwondering.
Je buigt je hoofd op je armen op de tafel, je ligt schokkend op de grond omdat je jezelf niet meer overeind kunt houden, je geeft je (weliswaar redelijk onvrijwillig) over aan het niet meer weten.
Het niet meer kunnen verzinnen.
Je geeft je over aan iets voorbij het weten, uit onmacht.
En dan, pas dan, blijkt er ruimte te zijn voor opties, voor mogelijkheden, voor ruimte en oplossingen waar jij nog niet aan had gedacht.
Wat jij met je beperkte geest, in deze situatie, niet had kunnen bedenken.
We vergeten zo vaak dat we tegelijkertijd zowel beperkt en eindig zijn als onbeperkt en oneindig.
Onze gedachten die op een moment worden belemmerd door onze eigen beperkingen, kunnen geen mogelijkheden meer verzinnen.
En tegelijkertijd zijn er wel opties, ruimte, mogelijkheden.
Die zijn er altijd.
Alleen nog niet in jou hoofd.
Het is eerst nodig je hoofd te buigen, je op een diepste punt te voelen, omdat pas dan jij je hoofd uitschakelt. En daarmee de (onbewuste) belemmeringen die je jezelf oplegt, ook negeert.
Helemaal leeg, is er ruimte voor verwondering.
De hand die iemand uitreikt.
Een nieuwe optie.
Een oplossing die je eerder had verworpen en toch soelaas biedt.
En je bent verwondert, over dat dit nu wel naar je toekomt.
Hoe beperkter je gedachten, hoe meer verwondering je kunt meemaken =)
Tijd voor een nieuw verhaal.
Tijd om je te laten verwonderen? Plan een Doorbraaksessie!