“Twee ogen keken je aan” en je voelde als kind de niet-acceptatie van je opmerking. Jong als je was, kon je al wel subtiele nuances opmerken en originele verbanden leggen. Maar je kon die niet-acceptatie niet juist plaatsen en koppelde het aan wat je dacht te zien in de ogen; ongeloof, boosheid, afwijzing. Je voelde je niet begrepen en daarmee niet erkend. Het is belangrijk nu alsnog die reactie juist te plaatsen, omdat dit alles te maken heeft met dat je nog steeds erkenning van buitenaf zoekt.
Bestaansrecht
Ieder kind en ieder mens wil voelen dat het bestaansrecht heeft. Bestaansrecht heeft erkenning nodig. Als je wordt erkend dan pas heb je bestaansrecht. Als je dus van mening bent dat je die erkenning van buitenaf nodig hebt, en je krijgt die voor je gevoel niet, dan voel je niet dat je bestaansrecht hebt.
Lees dit hele artikel van mij via Nieuwetijdskind magazine.